• Mikel Martin-en iritzia
• euskalnews.com-en argitaratua

Bilboko hormetan gutxiengo isila agertu da. Begi bistakoa adierazi dute: etorkin gehiegi daude gure hizkuntzarentzat. Bai. Gure hizkuntza egoera ahulean baldin badago, bizirauteko borroka egin behar badu, zer zentzu dauka milaka erdaldun Euskal Herrira etortzeak?

“Ongi etorri errefuxiatuak” eta “Euskaraz bizi nahi dut”. 2 pankarta ikusi nituen eskegita etxe berean. Barkatu, baina 2 mezu horiek bateraezinakdira.

Nahiko lan dugu euskaltzaleok euskararen ezagutza zabaltzen, euskararen alde kontzientziatzen, nortasuna sendotzen, gure hizkuntzaren kalitatea bermatzen. Badaude Euskal Herrian bizi diren asko euskaraz hitz egiteko gogoa dutenak, baina ikasteko zailtasun handiarekin eta praktikatzeko beldurrarekin.

Etorkinak, berez, ez dira txarrak. Baina ukaezina da kolonizazio linguistikoan presio handiagoa egiten dutela. Gehienei ez zaie axola euskara desagertzen baldin bada. Salbuespen batzuk badaude, noski. Baina horiek gutxiengo marjinala dira. Zonalde *benetan* euskaldunean bizi badira, non gehiengoa euskalduna den, modu naturalean ikasiko dute. Batez ere eskolan txikitatik ikasi dutenek. Baina horiek gutxiengoa dira. Etorkin gehienak hirietan daude. Eta haiek ikusten dutena da euskara hizkuntza ahula dela. Ikasteko beharra bakarrik akademikoa da eta lanpostu publikoetan egoteko. Baina hortik aurrera ezer gutxi.

Ikasten dutenen artean, kanpotar zein bertakoen artean, atxikipen eskasa dago euskararekiko. Lanak ditugu familia euskaldunekoa izanda ere, abizen euskaldunak izanda ere euskararekiko kontzientzia pizten. Beraz, osagai horiek ez dituen indibiduo baten kasuan, are zailagoa da kontzientzia hori pizten.

Etorkin asko ezagutu ditut, pertsonalki. Euskara ikasteko ahalegin handia egin dutenak, denbora eta diru aldetik. Baina maila ona edukita ere, ez dute inolako atxikipenik. Are gehiago, askok nekatuta bukatu dute ahalegin hori egiteagatik edo azterketetan suspentsoa edo “ez gai” jasotzeagatik.